2020թ., հուլիսի 11, առավոտյան՝ 8։00։ Դաստիարակների լաբորատորիան Հանրապետության հրապարակից կազմ ու պատրաստ ծնող-շրջանավարտ-գործընկեր Ռաֆայել Հովակիմյանի հետ շարժվեց դեպի Դիլիջան, Ջուխտակ, Մաթոսավանք։
Հայտնվեցինք անասելի հեքիաթային մի միջավայրում, որտեղ կարելի է ձուլվել բնությանը։ Սկսեցի «սնվել», ստանալ հոգևոր սնունդ, հասկացա, որ հաշտ եմ ու խաղաղ՝ համաձայն բնության բոլոր օրենքներին, որ ես բնությունն եմ, ես էդ ծառն ու թուփն եմ, ես էդ ժրաջան մեղուն եմ, որը թռչում է ծաղկից ծաղիկ, հավաքում նեկտար։ Ես էլ հավաքում եմ բնության տված էներգիան ու սերը և նորից վերադարձնում նրան, որովհետև ես-ը, դու-ն, նա-ն նույն բնությունն են, մենք մի մարմին ու հոգի ենք, մի ամբողջ տիեզերք, որտեղ թևածում է միայն սերը։ Երբ բնությանը, թաց խոտին, թռչուններին, հողին, որից ստեղծվել ես, այնպես ամուր ես կպչում, նա քեզ չափսոսալով, շռայլորեն այնքան էներգիա է տալիս, որ կտրում է աշխարհից, հասցնում երկինք և բաց թողնում, որ սավառնես, հայտնվես փափուկ ու եթերային ամպերի մեջ, պարուրվես, գգվես ու վայելես։ Իսկ վայրէջքն այնքան փափուկ ու թեթև է, որ ուզում ես ագահի պես էլի ու էլի սավառնել, անհագ ծարավը չի հագենում։
Հեքիաթն էլ ինչպես է լինում, հո պոզով-պոչով չի լինում։ Հենց սա՛ է իրական հեքիաթը։ Կտրվում ու ստեղծում ես քո հեքիաթը. չէ՞ որ բնության անբաժան մասնիկն ես, ծնվել ես, որ արարես, որ վայելես, որ սեր շռայլես, ապրես խաղաղ քեզ բաժին հասած կյանքը, որը այնքան գեղեցիկ է, աստվածային ու երկնային։ Շնորհակա՛լ եմ ինձ բաժին հասած կյանքի ու վայելքի համար։
Շնորհակալություն Ռաֆայել Հովակիմյանին՝ Հայաստանի այս գողտրիկ անկյունները բացահայտելու համար, շնորհակալություն դրական էներգիայի, մարդկային որակների և Մարդ տեսակի համար։ Դե, իսկ խենթերիս (խենթերի մեջ է նաև Սյուզաննա Սարգսյանը) բացահայտեցի յուրովի. ինչ լավ է, որ հաշտ ենք ու խաղաղ։ Շնորհակալություն օրվա համար։
«Բնության ամենահուսալի ստեղծագործությունը մարդն է։ Մարդն ինքը բնությունն է… Հսկայական, անվերջ բնություն և փոքրիկ մի արարած, որն իր մեջ կրում է այդ անսահման մեծությունը». ՄԱՐՏԻՐՈՍ ՍԱՐՅԱՆ։
Ֆիլմերը՝ Հասմիկ Հարությունյանի։
Նելի Արղության 